Onvrede

Ik voel me onrustig. Misschien ben ik een ei. Er zit wel wat in, maar de schaal is nog heel. Omklemt en beschermt me, belemmert. M'n been trilt. Ik wil losbreken, maar nog niet nu. Nog even wachten. Wat is eigenlijk echt in mijn leven. Ik vraag het me af. De liefde? Mijn vriend. Mijn vriend is echt. Door mijn vriend leef ik. Bij m'n vriend voel ik me levend, op en top. Meestal. Is dat dan ook nep? Nee. Ik kan overal over twijfelen. Dat is zo. Dat is misschien wel het enige dat ik zeker weet. Nouja niet overdrijven. Maar ik zei ook misschien. Mn sociale contacten zijn fijn. M'n vrienden. Maar er zit zoveel meer in mij. Ik leef aan de oppervlakte. Ik ga niet diep. Ik barst ook niet los. Ik leef. Veel mensen bewonderen me omdat ik mijn eigen keuzes maak. Maar ik wil meer. Ik kan ook zoveel meer. En na jaren niks doen weet ik dat ik meer wil. Het is wel makkelijk om niks te doen. Maar het belemmert ook.

Ik ga op reis. Alles gaat over mij. Opnieuw geen diepte. Ik ga op reis en mijn vrienden en familie komen me opzoeken. Op reis zal ik mooie dingen zien, leuke mensen ontmoeten, veel geld uitgeven en ook wat grenzen verleggen. En ouder worden. En dan kom ik terug. Ouder. Ik denk dat als ik terug kom dat ik dan de diepte opzoek. Mezelf ga ontplooien. Mijn hobbies weer op ga pakken. Mijn talenten ga ontwikkelen. Maar dit is pijnlijk: Is dat wel zo? Of leef ik weer net als nu verder. Nu doe ik toch ook niks. Onvrede. AAAARGH ik heb onvrede.

Soms zit ik in de metro. Ik kijk dan om me heen en zie heel veel mensen. Ik kijk altijd naar die mensen. Ik hou van mensen kijken. Ik weet ook waarom denk ik. Ik zoek altijd naar iemand die me opvalt. Naar een bijzonder persoon. Iemand die werk heeft gemaakt van zijn of haar uiterlijk of in ieder geval een bijzondere uitstraling heeft. Dat bewonder ik. Ik zie ze niet zoveel. En ik denk dan ook: ja ze ziet er tof uit, maar ik zie alleen het uiterlijk. Wat doet ze met haar leven? Heeft ze iets bereikt? Iemand geholpen of gelukkig gemaakt? Zichzelf ontwikkelt? Is ze tevreden? Zou ik tevreden zijn als ik haar was? Alleen uiterlijk zegt nog niet veel natuurlijk. Maar wel wat.

Soms zit ik in de metro en ik kijk om me heen. Ik zie dan heel veel mensen en vraag me af of ze gelukkig zijn. Soms kijk ik express naar degene die het minste opvalt. Degene die net niet slaagt qua uiterlijk. Ik zeg express net niet slaagt, want als ze heel lelijk zou zijn, dan zou ze daardoor opvallen. Ook als ze heel knap zou zijn, dan zag je haar gelijk. Maar nee, net niet geslaagd. Een middelmatig hoofd, een uitstraling van een dweil. Kleding van de h&m en de vero moda, maar net niet goed gecombineerd. Een paar scheve tanden, een net niet mooie kaaklijn. Een verkeerde tas, een broek met iets te korte pijpen. Een vetrolletje over haar broekrand.

Maar stel nou hè… Misschien is zij wel heel gelukkig. Misschien heeft ze inderdaad een middelmatig leven en zouden een hoop mensen haar maar minachten. De 'geslaagde' mensen zeg maar… Misschien denkt ze nooit na over of ze gelukkig is of niet en daardoor heeft ze een geweldig zorgeloos leven waar veel mensen van zouden kunnen leren.

Ik worstel daarmee. Wat is belangrijker? Succes? Of eenvoud? Welke van de twee brengt geluk? Draait het wel echt alleen om de succesvolle mensen? Popsterren, politici, zakenmannen? Of zijn het juist de eenvoudige mensen waar het om gaat? Ik weet het niet. Dit heeft betrekking op mij. Om daar maar eens op terug te komen :P. Ik weet nu dus niet of ik alles uit het leven wil halen en succesvol en talentvol wil zijn of dat ik gelukkig zou kunnen zijn met eenvoud. Wat voor zin heeft het? Tja dan kom je weer uit bij de zin van het leven. Tijd om te stoppen. Denk daar zelf maar over na. Wat is jullie mening?